Dawid i Goliat

1 Księga Samuela 17, wersety od 1 do 11 oraz od 40 do 52 1 Wtedy zebrali Filistyńczycy swoje wojska na wojnę. Zebrali się w Socho, które należy do Judy, i rozłożyli się obozem w Efez-Dammim między Socho a Aseka. 2 Saul zaś i wojownicy izraelscy zebrali i rozłożyli się obozem w dolinie dębów i ustawili się do bitwy, aby potykać się z Filistyńczykami. 3 Filistyńczycy stali na górze z jednej strony, a Izraelici stali na górze z drugiej strony, a między nimi była dolina. 4 Wtem wystąpił z szeregów filistyńskich pewien harcownik, imieniem Goliat, z Gat, o wzroście sześć łokci i piędź. 5 Na głowie miał hełm spiżowy a odziany był w pancerz łuskowy, a waga jego pancerza wynosiła pięć tysięcy sykli kruszcu. 6 Miał również nagolenice spiżowe na nogach i dzidę spiżową na plecach. 7 Drzewce jego dzidy było jak drąg tkacki, grot jego dzidy ważył sześćset sykli żelaza, a giermek z jego tarczą kroczył przed nim. 8 Ten stanął i zawołał w stronę hufców izraelskich te słowa: Po co wychodzicie, aby się sposobić do bitwy? Czy ja nie jestem Filistyńczykiem a wy sługami Saula? Wybierzcie sobie wojownika i niech wystąpi przeciwko mnie! 9 Jeżeli potrafi walczyć ze mną i położy mnie trupem, będziemy waszymi niewolnikami; ale jeżeli ja go przemogę i położę go trupem, wy będziecie naszymi niewolnikami i będziecie nam służyć. 10 Rzekł jeszcze Filistyńczyk: Ja zelżyłem dzisiaj szeregi Izraela, powiadając: Stawcie mi wojownika, a będziemy walczyć z sobą. 11 Gdy zaś Saul i cały Izrael usłyszeli te słowa Filistyńczyka, upadli na duchu i bali się bardzo. 40 Wziął natomiast do ręki swój kij i wybrał sobie pięć gładkich kamieni z potoku i włożył je do torby pastuszej, którą miał przy sobie, a służyła mu ona jako sajdak na kamienie, i tak z procą w ręku podchodził do Filistyńczyka. 41 Także i Filistyńczyk zbliżał się coraz bardziej do Dawida, a przed nim jego giermek. 42 Gdy Filistyńczyk spojrzał i zobaczył Dawida, odniósł się doń pogardliwie, gdyż był to jeszcze młodzieniec, rumiany i przystojny. 43 Rzekł tedy Filistyńczyk do Dawida: Czy ja jestem psem, że przychodzisz do mnie z kijami? I Filistyńczyk przeklął Dawida przez swoich bogów. 44 I rzekł Filistyńczyk do Dawida: Podejdź do mnie, a dam twoje ciało ptactwu niebieskiemu i zwierzynie polnej. 45 Wtedy Dawid odpowiedział Filistyńczykowi: Ty wyszedłeś do mnie z mieczem, z oszczepem i z włócznią, a ja wyszedłem do ciebie w imieniu Pana Zastępów, Boga szeregów izraelskich, które zelżyłeś. 46 Dzisiaj wyda cię Pan w moją rękę i zabiję cię, i odetnę ci głowę, i dam dziś jeszcze trupy wojska filistyńskiego ptactwu niebieskiemu i zwierzynie polnej, i dowie się cała ziemia, że Izrael ma Boga. 47 I dowie się całe to zgromadzenie, że nie mieczem i włócznią wspomaga Pan, gdyż wojna należy do Pana i On wyda was w ręce nasze. 48 Gdy tedy Filistyńczyk ruszył i zaczął się zbliżać do Dawida. Dawid śpiesznie wybiegł z szyku bojowego, aby podejść blisko do Filistyńczyka. 49 I sięgnął Dawid swoją ręką do torby, wydobył stamtąd kamień, wypuścił go z procy i ugodził nim Filistyńczyka w czoło; kamień utkwił w jego czole i Filistyńczyk upadł twarzą na ziemię. 50 Tak zwyciężył Dawid Filistyńczyka kamieniem wyrzuconym z procy i powalił Filistyńczyka, i zabił go, choć nie miał Dawid miecza w ręku. 51 Potem pobiegł Dawid, stanął przy Filistyńczyku, chwycił za jego miecz, wyciągnął go z pochwy, dobił go i uciął mu nim głowę; Filistyńczycy zaś, ujrzawszy, że zginął ich rycerz, pierzchnęli. 52 Wtedy powstali wojownicy izraelscy i judzcy, wydali radosny okrzyk i puścili się w pogoń za Filistyńczykami aż do doliny Gat i do bram Ekronu, tak iż trupy Filistyńczyków leżały na drodze od Szaaraim aż do Gat i Ekronu.

W 1 Księdze Samuela 17 ponownie jest mowa o filistyńskiej inwazji na Izraelitów. Król Saul gromadzi swoją armię, aby powstrzymać najeźdźców. Armie Filistyńczyków i Izraelitów ustawiają się w szyku po obu stronach Doliny Ela, czyli “doliny dębów”, która znajduje się około 25 kilometrów na zachód od Betlejem. Ze względu na swoje nieposłuszeństwo w poprzedniej walce z Amalekitami (1 Księga Samuela 15), król Saul stracił łaskę Boga. Prorok Samuel tajnie namaszcza wtedy młodego Dawida, syna Isajego, na króla (1 Księga Samuela 16). Zwycięstwo Dawida nad Goliatem przyciąga uwagę ludu na niego, a królestwo Saula ponownie traci na autorytecie. Goliat jest filistyńskim wojownikiem, mającym około 3 metrów wzrostu, który nosi imponującą zbroję. Wyzwał on Izraelitów do wysłania jednego mężczyzny do walki z nim. Obaj mężczyźni walczyli wtedy w imieniu swoich armii. Saul i Izraelici obawiali się jednak Goliata. Kiedy Dawid przychodzi do obózu izraelskiego, mówi: “...Bo kimże jest ten Filistyńczyk nieobrzezany, że lży szeregi Boga żywego?” (1 Księga Samuela 17, werset 26). Te słowa można zrozumieć na tle polecenia z Księgi Powtórzonego Prawa 7, w którym Bóg kazał Izraelowi “objąć zakazem” lub wygnać ludy kanaanejskie. Te ludy zostają wypędzone z ziemi Kanaanu jako kara za swoje grzechy, z ziemi, którą Bóg obiecał Izraelowi. Jednak Izrael jest tylko narzędziem w ręku Boga, ponieważ to On sam prowadzi walkę. Podobnie jak walka z Jerycho była prowadzona przez Dowódcę wojsk Pana, tak Dawid wie, że teraz też “wojna należy do Pana” (1 Księga Samuela 17, werset 47). To daje mu ogromną odwagę wiary. Podchodzi do Goliata “w imię Pana Zastępów” i zabija go. Bóg, Pan, jest prawdziwym Królem Izraela. Dawid stanie się później “podkrólem” pod Panem. Walka z Goliatem - który nosił łuskowaną zbroję i został śmiertelnie trafiony w głowę - przypomina obietnicę z Księgi Rodzaju 3, werset 15. Obiecano tam, że potomek Ewy zmiażdży głowę węża. Obietnica ta została spełniona w Jezusie, Synu Dawida, który zdeptał głowę szatana, “węża starodawnego” (Objawienie Jana 12, werset 9) na Golgocie, chociaż Jego zewnętrzny wygląd był słaby. Walka Dawida z Goliatem była tego zapowiedzią. Była to duchowa walka o chwałę Imienia Bożego. Chrześcijanie mogą odnieść zwycięstwo tylko w mocy Bożej w tej duchowej walce, która nadal trwa. “Wszystko mogę w tym, który mnie wzmacnia, w Chrystusie.” (List do Filipian 4, werset 13) “Beze mnie nic uczynić nie możecie.” (Ewangelia Jana 15, werset 5)

• Udostępnij Facebook
• Udostępnij Twitter
• Udostępnij Linkedin
• Udostępnij Pinterest
• Udostępnij Instagram