Gdy Dawid ma 30 lat, zostaje namaszczony na króla nad całym Izraelem (2 Księga Samuela 5). Pokonuje Jebusytów i zdobywa Jerozolimę. Zdobywa twierdzę Syjon i tam zamieszkuje. W ten sposób Syjon staje się „Miastem Dawida”. Około 25 lat później zbuduje tam swój pałac (979 p.n.e.). „I poznał Dawid, że to Pan ustanowił go królem nad Izraelem i wyniósł wysoko jego królestwo ze względu na swój lud izraelski.” (2 Księga Samuela 5:12).
W 2 Księdze Samuela 6 czytamy, że Dawid postanawia przynieść Skrzynię Przymierza z Kirjat-Jearim do Jerozolimy. Pierwsza próba kończy się niepowodzeniem, ponieważ transport tego świętego przedmiotu nie odbywa się we właściwy sposób (wersety od 6 do 11). Druga próba odbywa się za zgodą Boga. Dawid przynosi skrzynię – teraz niesioną przez lewitów – z wielką radością do Jerozolimy. Tańczy przed skrzynią przymierza, wykonując żywiołowy taniec „przed obliczem Boga” (2 Księga Samuela 6:21). Wprowadzeniu skrzyni towarzyszy wiele muzyki i śpiewu. Zobacz także 1 Księgę Kronik 15 i 16.
Na obrazie podkreślono radość Dawida przed obliczem Boga i przed wzrokiem zwykłych ludzi (zobacz werset 22). Umieszczenie Skrzyni Przymierza w Jerozolimie, centrum rządowym, jest wskazówką, że Jerozolima stanie się również duchowym centrum Izraela. Po raz pierwszy Bóg wybiera miasto spośród wszystkich pokoleń Izraela, aby tam umieścić swoje imię. Zobacz także Księgę Powtórzonego Prawa 12:5. Namiot Zgromadzenia i Skrzynia Przymierza nie miały wcześniej stałego miejsca.
Gdy później Salomon buduje świątynię w Jerozolimie i Skrzynia Przymierza otrzymuje tam stałe miejsce, chwała Boga wypełnia świątynię. Miasto Jerozolima (= Miasto Pokoju) nazywane jest także Świętym Miastem (Ewangelia Mateusza 27:53). Później Bóg wskaże Dawidowi właściwe miejsce, gdzie chce, aby zbudowano Jego świątynię, czyli na klepisku Arauna Jebusyty, na górze Moria. Zobacz także Księgę Rodzaju 22. Świątynia jest typem lub zapowiedzią Chrystusa. Zobacz także Ewangelię Jana 2:19-22.
143
Bóg wiąże swoje imię z domem/dynastią Dawida (2 Księga Samuela 7). Zakładając królestwo Dawida, zasiewa korzeń, z którego wyrośnie Gałąź: Latorośl z pnia Jessego (Księga Izajasza 11). Księga Jeremiasza 33:15: „W owych dniach i w owym czasie sprawię, że prawdziwa latorośl wyrośnie Dawidowi. Będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi.”. W Objawieniu Jana 22:16 Chrystus nazywany jest „Korzeniem i Potomkiem Dawida”.
Z okazji przyniesienia Arki do Jerozolimy Dawid pisze psalm pochwalny. Zobacz 1 Księgę Kronik 16:8-36.