Rozmowa Jezusa z Nikodemem

Ewangelia Jana 3, wersety od 1 do 21 1 A był człowiek z faryzeuszów imieniem Nikodem, dostojnik żydowski. 2 Ten przyszedł do Jezusa w nocy i rzekł mu: Mistrzu! Wiemy, że przyszedłeś od Boga jako nauczyciel; nikt bowiem takich cudów czynić by nie mógł, jakie Ty czynisz, jeśliby Bóg z nim nie był. 3 Odpowiadając Jezus, rzekł mu: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego. 4 Rzekł mu Nikodem: Jakże się może człowiek narodzić, gdy jest stary? Czyż może powtórnie wejść do łona matki swojej i urodzić się? 5 Odpowiedział Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego. 6 Co się narodziło z ciała, ciałem jest, a co się narodziło z Ducha, duchem jest. 7 Nie dziw się, że ci powiedziałem: Musicie się na nowo narodzić. 8 Wiatr wieje, dokąd chce, i szum jego słyszysz, ale nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd idzie; tak jest z każdym, kto się narodził z Ducha. 9 Odpowiedział Nikodem i rzekł do niego: Jakże to się stać może? 10 Odpowiedział Jezus i rzekł mu: Jesteś nauczycielem w Izraelu, a tego nie wiesz? 11 Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, co wiemy, to mówimy, i co widzieliśmy, o tym świadczymy, ale świadectwa naszego nie przyjmujecie. 12 Jeśli nie wierzycie, gdy wam mówiłem o ziemskich sprawach, jakże uwierzycie, gdy wam będę mówił o niebieskich? 13 A nikt nie wstąpił do nieba, tylko Ten, który zstąpił z nieba, Syn Człowieczy, 14 I jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak musi być wywyższony Syn Człowieczy, 15 Aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny. 16 Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny. 17 Bo nie posłał Bóg Syna na świat, aby sądził świat, lecz aby świat był przez niego zbawiony. 18 Kto wierzy w niego, nie będzie sądzony; kto zaś nie wierzy, już jest osądzony dlatego, że nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego. 19 A na tym polega sąd, że światłość przyszła na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność, bo ich uczynki były złe. 20 Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światłości i nie zbliża się do światłości, aby nie ujawniono jego uczynków. 21 Lecz kto postępuje zgodnie z prawdą, dąży do światłości, aby wyszło na jaw, że uczynki jego dokonane są w Bogu.

Nikodem, człowiek z grona faryzeuszy, członek żydowskiej Wysokiej Rady (Sanhedryn), widzi Jezusa jako nauczyciela/proroka posłanego przez Boga, który czyni niezwykłe znaki. Faryzeusze (’oddzieleni’) byli w czasach Jezusa znani ze swojej bardzo ścisłej interpretacji i przestrzegania Prawa Mojżeszowego. Nikodem zaczyna od słów: ’Wiemy…’. Wierzy w Jezusa ze względu na widziane znaki (Ewangelia Jana 2:23). Wydaje mu się, że widzi Królestwo Boże. Jednak jego wiara jest płytka i nietrwała, co wynika z dalszej części rozmowy. Odpowiedź Jezusa pokazuje, że prawdziwe widzenie Królestwa Bożego jest możliwe jedynie wtedy, gdy człowiek „narodzi się na nowo”. Następnie Jezus wyjaśnia, co oznacza to nowe narodzenie. Słowa Jezusa budzą w Nikodemie jedynie pytania: „Jak to…? Jak mogą…?” Wynika z tego jego niewiedza. Z Pisma Świętego Starego Testamentu mógł się dowiedzieć, co Jezus ma na myśli. Na przykład w Księdze Ezechiela 36:25–27 czytamy: „I pokropię was czystą wodą, i będziecie czyści od wszystkich waszych nieczystości i od wszystkich waszych bałwanów oczyszczę was. I dam wam serce nowe, i ducha nowego dam do waszego wnętrza, i usunę z waszego ciała serce kamienne, a dam wam serce mięsiste. Mojego ducha dam do waszego wnętrza i uczynię, że będziecie postępować według moich przykazań, moich praw będziecie przestrzegać i wykonywać je.”. Jezus stawia mu więc prowokujące pytanie: „Jesteś nauczycielem w Izraelu, a tego nie wiesz?” Podobnie jak Nikodem, Jezus używa słów „Wiemy…”. Ma na myśli swoje niebiańskie pochodzenie i to, że mówi w imieniu Boga Ojca. Jezus jest prawdziwym Nauczycielem Izraela. Następnie mówi o celu swojej misji: Syn Człowieczy (porównaj Księga Daniela 7:13–14) musi zostać wywyższony, jak Mojżesz wywyższył węża miedzianego na pustyni (Księga Liczb 21:9). To wywyższenie odnosi się do Jego ukrzyżowania. Jezus odpowiada na pytanie Nikodema: Jak się może człowiek narodzić na nowo? – następująco: „Każdy, kto wierzy w Syna Człowieczego (Jezusa), ma życie wieczne”. Jan 3:16: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.” Zadaniem człowieka nie jest: narodzić się na nowo, ale: wierzyć w Syna Bożego, Jezusa. Gdy ktoś wierzy, może stwierdzić, że narodził się na nowo, przez Ducha Świętego. „...Albowiem Syn Człowieczy nie przyszedł zatracać dusze ludzkie, ale je zachować. I poszli do innej wioski.” (Ewangelia Łukasza 9:56). Kto nie wierzy w Jezusa, jest już potępiony z tego powodu (Jan 3:18). Przyczyną niewiary jest to, że ktoś z natury woli ciemność bardziej niż światło. Nie przychodzi do Światła, do Jezusa, aby jego „złe uczynki” nie zostały ujawnione. W Jana 3:36 Jan konkluduje: „Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny, kto zaś nie słucha Syna, nie ujrzy żywota, lecz gniew Boży ciąży na nim.” W Jana 7:50–51 Nikodem sprzeciwia się niesprawiedliwemu skazaniu Jezusa bez wysłuchania. A po tym, jak Jezus został „wywyższony” na krzyżu, Nikodem przychodzi, by Go uczcić: „Przyszedł też Nikodem, ten, który poprzednio przybył w nocy do Jezusa, niosąc około stu funtów mieszaniny i mirry i aloesu.” (Ewangelia Jana 19:39).

• Udostępnij Facebook
• Udostępnij Twitter
• Udostępnij Linkedin
• Udostępnij Pinterest
• Udostępnij Instagram