Pod przewodnictwem Mojżesza lud Izraela został uwolniony z Egiptu. Przez czterdzieści lat Mojżesz prowadził
Izraelitów przez pustynię, znosząc częste ich narzekania.
W Księdze Liczb 12, werset 3, Mojżesz zostaje nazwany najbardziej pokornym ze wszystkich ludzi.
W Liście do Hebrajczyków 11 jest wymieniony razem z tymi, którzy dokonali wielkich czynów dzięki wierze.
Jednak Mojżesz nie może wejść do Ziemi Obiecanej. Dzieje się tak z następującego powodu:
Kiedy lud narzeka na brak wody (Księga Liczb 20), Mojżesz i Aarona modlą się do Boga. Pan nakazuje Mojżeszowi
wziąć laskę Aarona i przemówić do skały. Skała ma wtedy wydać wodę. Jednak Mojżesz nie działa w wierze i
posłuszeństwie Bogu, nie oddaje Mu chwały. Z powodu gorzkości do nieposłusznego ludu, uderza dwukrotnie laską w
skałę zamiast przemówić do niej w wierze.
Wówczas Pan mówi do Mojżesza i Aarona:
“Ponieważ mi nie zaufaliście, aby mnie uwielbić na oczach synów izraelskich, dlatego nie wprowadzicie tego zgromadzenia
do ziemi, którą im daję.”
Przed swoją śmiercią Mojżesz ponownie szczegółowo przekazuje ludowi słowa Boga.
Słowa te są opisane w Księdze Powtórzonego Prawa, które oznacza “powtórzenie prawa”.
W Księdze Powtórzonego Prawa 18, werset 15, prorokuje również o przyjściu wielkiego Proroka: Jezusa Mesjasza.
Zobacz także Ewangelię Jana 1, werset 46. Dzieje Apostolskie 3, werset 22. Dzieje Apostolskie 7, werset 37.
Księga Powtórzonego Prawa 34 opisuje, że Mojżesz może zobaczyć Ziemię Obiecaną, Kanaan, z góry Nebo, ale nie może
do niej wejść. Po tym jak z daleka zobaczył ziemię, umiera, mając 120 lat. Bóg sam Go pochowuje w Moabie.
Mojżesz mógł wejść do “niebiańskiego Kanaanu”: w odpoczynek u Boga. List do Hebrajczyków 11, wersety 39 i 40. List
Judy, werset 9.
Wejście do Ziemi Obiecanej jest wstępem do Królestwa Bożego poprzez wiarę w Jezusa Chrystusa.
W Liście do Hebrajczyków 3 zostajemy ostrzeżeni, aby nie twardnieć sercem tak jak ci, którzy ze względu na
nieposłuszeństwo rozgniewali Boga na pustyni. Oni nie mogli wejść do Ziemi Obiecanej z powodu swojej niewiary i
zginęli na pustyni. To jest dla nas ostrzeżeniem, abyśmy nie odrzucili Ewangelii.
List do Hebrajczyków 2, wersety od 1 do 3.
Jeśli przyjmiemy Ewangelię Jezusa Chrystusa, możemy wejść do odpoczynku Boga. List do Hebrajczyków 4. List do
Hebrajczyków 12, wersety od 18 do 29.
Psalm 95:
Pójdźcie, radośnie śpiewajmy Panu, Wznośmy okrzyki
radosne skale zbawienia naszego! Pójdźmy przed oblicze
jego z dziękczynieniem, Wykrzykujmy mu radośnie w
pieniach, Gdyż wielkim Bogiem jest Pan I królem wielkim
nad wszystkich bogów. W jego ręku są głębokości ziemi
I jego są szczyty gór. Jego jest morze i On je uczynił, I
suchy ląd ręce jego ukształtowały. Pójdźcie, pokłońmy się
i padnijmy na twarz! Klęknijmy przed Panem, który nas
uczynił! On bowiem jest Bogiem naszym, A my ludem
pastwiska jego i trzodą ręki jego. Obyście dziś głos jego
usłyszeli: Nie zatwardzajcie serca waszego, jak w Meriba,
Jak w dniu pobytu w Massa na pustyni, Gdzie kusili mnie
ojcowie wasi, Doświadczali mnie, chociaż widzieli dzieło moje. Przez czterdzieści lat czułem odrazę do tego rodu I rzekłem:
Lud ten błądzi sercem i nie zna dróg moich. Dlatego przysiągłem w gniewie swoim: Nie wejdą do odpocznienia mego.